اگر او را می‌شناختی

روی صندلی همیشگی‌ام می‌نشینم، رو به او. سرش رو به من، صبور، منتظر این که شروع کنم. خوبی‌اش این است که انتظار خوش‌آمدگویی ندارم چون او هیچ‌وقت این کار را نمی‌کند. فقط صبر می‌کند، حرفه‌ای، تا من شروع به صحبت کنم، کاری که در نهایت همیشه می‌کنم. «سلام فرانک، سال نو مبارک. امیدوارم کریسمس خوش گذشته باشه. خوشحالم می‌بینمت.» به او لبخند می‌زنم. حرکتی نمی‌کند؛ حالت حالت صورتش حتی کوچک‌ترین تغییری نمی‌کند.