رنج و شادماني (مجموعه شعر)

قاضي

«جنگ تمام شد؛ كار رژيم اشغالگر هم همين‌طور. منفورترين نمايندگان آن رژيم يا از كشور فرار كرده بودند يا سر از زندان درآورده بودند و در همان حال قربانيان، شهيد اعلام مي‌شدند. اما همه اين‌ها فقط به بخش اندكي از ملت مربوط مي‌شد؛ بيش‌تر مردم نه مرده بودند، نه فرار كرده بودند و نه زنداني شده بودند، بلكه فقط به زندگي عادي‌شان ادامه داده بودند. آن‌ها يك‌شبه وارد دنيايي شده بودند كه در آن فرمان اعمالي صادر مي‌شد كه طبق قوانين ديروز جرم شناخته مي‌شد، دنيايي كه قوانينش جرايم همين ديروز را قهرمانانه معرفي مي‌كرد.»

سولاريس

كريس كلوين به سياره سولاريس مي‌رود تا اقيانوسي را بررسي كند كه تمام سطح آن را پوشانده است، اما در عوض با خاطره‌اي دردناك رودررو مي‌شود؛ تجسمي زنده از معشوقش كه سال‌ها پيش مرده است. سپس مي‌فهمد دانشمنداني هم كه مشغول مطالعه سياره هستند به بلايي مشابه دچار شده‌اند. احتمالا چنين اتفاقي زير سر اقيانوس سولاريس است؛ موجودي يگانه و يكپارچه كه معلوم نيست چه هدف و مقصودي دارد... اما هر هدفي كه داشته باشد باعث مي شود دانشمندان به جاي آن كه دنياي بيرون را بشناسند، به شناخت خود بپردازند.

عشق و زباله

زني كه در دفتر بود به من گفت ره رختكن بروم. قرار شد آنجا منتظر بمانم. بنابراين از حياط به سمت دري رفتم كه روي آن نوشته شده بود، رختكن. دفتر بي‌روح و ملال‌آور بود، و همين‌طور حياط، و در گوشه‌اي از آن تلي از پاره‌آجر و خرده‌سنگ، چند فرغان، و چندين سطل زباله روي هم تلنبار شده بود و از گل و سبزه خبري نبود. مرد مسئول رختكن در نظرم حتي ملال‌آورتر آمد. روي صندلي كنار پنجره كه از آن مي‌شد آن حياط ملال‌آور را ديد، نشستم و كيف چرمي كوچكم را محكم در دست گرفتم، كيفي كه در آن سه كلوچه شيرين كوچك، يك كتاب، و يك دفترچه يادداشت بود، دفترچه‌اي كه عادت داشتم با عجله هر اتفاق مربوط به كتابي كه داشتم مي‌نوشتم را در آن يادداشت كنم. اخيرا داشتم مقاله‌اي درباره كافكا مي‌نوشتم.

دورماندگي

در اين رمان، نويسنده از بي‌خبري مي‌گويد: بي‌خبري از وطن، بي‌خبري از يكديگر و بي‌خبري از خويشتن خويش. شخصيت‌هاي اصلي داستان از موقعيت كنوني زندگي بشر ناخرسندند: از آسمان‌خراش‌هايي كه جاي چشم‌انداز روستايي را گرفته‌اند، از موسيقي بدل شده به قيل و قال و از احياي نظام سرمايه‌داري...

آسايشگاه ساعت شني

آسايشگاه ساعت شني

جشن بي‌‌معنايي

جشن بي‌‌معنايي

خيابان كاتالين

صداي زنگِ در او را از جا پراند و حس نوميدي كه ديگر با آن مأنوس شده بود دوباره او را فرا گرفت. كسي را نداشت كه بتواند به او تكيه كند: فقط خودش. در اين خانواده‌ چهار نفره مثل يتيم‌ها زندگي مي‌كرد، مطلقاً تنها. هر پيشامد بدي كه مي‌شد هيچ‌وقت نمي‌توانست آن‌طور كه دلش مي‌خواست طبيعي رفتار كند. هميشه كسي بود كه خلقش تنگ بود، كسي كه نياز به مراقبت يا دلداري داشت. حتي پدرش هم از اين قاعده مستثنا نبود. اعتقاد او به اينكه هر چه در زندگي كرده بود متكي به اصول اخلاقي تزلزل‌ناپذير بود، باورش به اينكه حقيقت، پس از دشواري‌ها و آزمون‌هاي بسيار سخت در نهايت پيروز مي‌شد، چنان در عمق جانش ريشه دوانده بود كه حالا در هم شكسته بود.

خيابان كاتالين

بي‌حركت آن‌جا ايستاد و به چيزهايي كه از گذشته‌اش بر جا مانده بود چشم دوخت. هر كدام از آن‌ها براي خودش سرگذشتي داشت، هر چند كه سربازهايي كه بين‌ آن‌ها راه مي‌رفتند از سرگذشت آن‌ها هيچ نمي‌دانستند: اشيا براي غريبه‌ها هيچ حرفي ندارند. سربازها كارشان را با عجله و كمابيش حرفه‌اي انجام مي‌دادند. چيزي كش نمي‌رفتند، همه چيز را در دسته‌هاي جداگانه تفكيك مي‌كردند، صندلي‌ها كنار صندلي‌ها، تابلوها كنار تابلوها، اشياي كوچك‌تر توي سبدها، رختخواب‌ها، لباس‌هاي زير و ملافه‌ها در دسته‌اي مجزا. هنريت ياد بوهاي جور واجور افتاد كه مشامش را پر مي‌كرد، بوي خوشايند بالش‌ها، روپوش‌هاي سفيد تروتميز كه تازه شسته شده بود، يا بوي آهار لباس‌ها؛ و همين‌طور حوله‌ها، نرمي حوله‌ها. همه چيز داشت از هم مي‌پاشيد، خانه داشت جلوي چشمش متلاشي مي‌شد، داشت به در و ديوارش رجعت مي‌كرد؛ براي او، كه آنجا خانه‌اش بود، هر خاطره‌اي كه از آن اشيا داشت در ميان آن توده خرت و پرت‌ها همچنان زنده بود، توده‌اي كه براي آن آدم‌هايي كه داشتند جابه‌جايش مي‌كردند هيچ معنايي نداشت.

سپيده‌دم خدايان مشرقي

همان‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌طور به پرسه زدن ادامه مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دادم و با خودم فكر مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كردم كه چطور بيشتر اين آدم‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها نويسنده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌هاي مشهوري بودند كه مدام كتاب‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌هايشان را به هم تقديم مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كردند. بيشتر بچه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌هايي كه روزها با سروصدا، آن اطراف مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دويدند و بازي مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كردند، شعرها و داستان‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌هايي داشتند كه والدينشان به آنها تقديم كرده بودند و مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌توانستيم حدس بزنيم كه فقط بعضي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌هايشان آن كتاب‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها را خوانده بودند. مثل زن‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌هاي مسني كه هر شب بعد از شام ساعت‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها با هم حرف مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌زدند. مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دانستم كه بجز تعداد خيلي كمي از آنها ديگر به عنوان دخترهايي جذاب با كفش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌هاي پاشنه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌بلند، تحت اسامي مثل دال. واو يا نون يا حتي اسم كوچكشان در كتاب‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها ياد نمي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شد. البته گاهي هم قضيه برعكس بود و گاهي هم زن‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها در كتاب‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌هايشان از مردها با پوشش معماوار حروف اول اسمشان ياد مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كردند. ولي اين مورد آخر كمتر اتفاق مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌افتاد. طبق يك قانون نانوشته اين مردها همگي ناراحتي مزمن معده داشتند و در اتاق غذاخوري از رژيم‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌هاي خاصي پيروي مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كردند. بعضي شب‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها هم مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌رفتم پستخانه، به اين اميد كه خط مسكو باز باشد و بتوانيم به ليدا اسنگينا تلفن كنم. اما تلفن‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها اغلب اشغال بودند. فقط در صورتي مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌توانستي با اطمينان تلفن كني كه از روز قبلش نوبت مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گرفتي. ليدا زن جواني بود كه در مسكو ملاقات كردم. آن روز غم‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌انگيزي هم كه مسكو را به سمت ريگا ترك كرده بودم، با من به ايستگاه قطار آمده بود. قبل از حركت قطار، روي سكوهاي خيس از باران قدم زديم. زوج‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌هاي مسافر زيادي توي ايستگاه بودند. او در حالي كه سعي مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كرد به چشم‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌هاي من نگاه نكند، گفته بود برايش سخت است كه با خارجي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها وقت بگذراند. بخصوص خارجي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌هاي اهل كشورهاي خيلي دور.

بار هستي (كتاب گويا)

با صداي: علي عسكري.
«بار هستي» رماني است كه نگاهي نو به «من»، «هستي» و «زن» دارد. اين رمان را نه فقط براي كتاب خواندن و شنيدن، كه براي فكر كردن متفاوت بايد شنيد؛ متفاوت از همه رمان‌هاي ديگر.
مدت زمان: 10 ساعت و 21 دقيقه.
قالب‌بندي: MP3

گريزها (مجموعه داستان)

گريزها رماني است درباره سفر در قرن بيست و يكم كالبد آدمي، رماني كه از زندگي، مرگ، حركت و سلوك حرف مي‌زند. گريزها حكايت سفر به آفاق و انفس است، از جاي جاي جهان تا درون بدن انسان. از فيليپ ورهين، كالبدشناس هلندي قرن هجدهم كه پاي خود را تشريح و اجزاي آن را نقاشي كرد تا برده‌اي آفريقايي كه در قرن هجدهم در دربار ارتش به مقام مهمي رسيد و پس از مرگ جسدش را پر كردند و به نمايش گذاشتند. در قرن نوزدهم، قلب شوپن در سفر مخفيانه‌اي از پاريس به ورشو رفت و بالاخره در دوران معاصر، همسر و كودك مرد جواني در سفري تفريحي به جزيره‌اي در كرواسي به نحو اسرارآميزي ناپديد مي‌شوند. اولگا توكارچوك، با نگاه عميق و ظرافتي كه خاص اوست، ما را از لايه سطحي مدرنيته فراتر مي‌برد و متوجه كنه طبيعت بشر مي‌كند. «زمين گرد است، پس بياييد بيش از حد خودمان را به جهت مقيد نكنيم. براي كسي كه اهل ناكجاست، هر حركتي بازگشتي است، چرا كه هيچ‌چيز مثل خالي بودن ما را به سوي خود نمي‌كشد.»