اين آخرين چيزي است كه محمد عفيفي قبل از اين‌كه به جهان ديگرش منتقل شود نوشته. جهاني كه احتمالا به سادگي و صداقت همين جهانش است، جهان زميني‌اش؛ خانه و باغچه‌اش كه تمام زندگي‌اش بودند. مخصوصا در روزهاي آخر كه به زندگي با چشم يك هنرمند و فيلسوف مي نگريست. زيباترين چيزي كه در اين كتاب وجود دارد نفي وجود نويسنده است. عفيفي درباره دنياي اطرافش مي‌نويسد. دنيايي كه او در ميان آن است اما تو حتي يك لحظه حس نمي‌كني كه او در جايگاه نويسنده آن‌جا حضور دارد.