گروتفسكي از همان ابتدا به ماهيت دوگانه فرم‌ها و قالب‌ها پي برد. قالب‌ها با آن‌كه پنهان‌كننده هستند اما در عين حال از زندگي‌اي كه درون‌شان در جريان است، حفاظت مي‌كنند. به همين خاطر براي پوشاندن و مراقبت از كاري كه با همكارانش ـ كه خود را وقف او كرده بودند ـ در فضايي حفاظت‌شده انجام مي‌داد، حصارهايي را ايجاد كرد. زماني كه او تماشاگر را از تئاترش كنار گذاشت و به نويسندگان اجازه توصيف و ارزيابي دستاوردهايش را نداد، مي‌خواست از جايگزين‌شدن توصيف‌هاي محض به جاي حيات زنده كنش‌ها، جلوگيري كند. و با اين حال گروتفسكي، آن كتاب‌خوان بزرگ و جامع‌الاطراف به خوبي مي‌دانست كه براي فهم و ادراك، عبور از برخي چيزها و تبديل‌شدن به زنجيره‌اي از گذارها چقدر در زنگي انسان ضروري‌ست.