تك‌گويي‌ها صداي دروني‌تر سينما هستند كه در لحن و صداي شخصيت‌هاي فيلم ها رخ مي‌نمايانند. چشم دوختن بر اين صداها - بدون پيش داوري - بي‌شك جنبه‌هاي پنهاني بحران حل نشده نقش‌هاي اصلي فيلم‌ها را نشانه مي‌رود. صداهايي كه در جاي‌جاي فيلم‌ها از بغض‌ها و ناگفته‌ها و خطابه‌ها و رجز خواني‌ها و حديث خواني‌ها و درد‌دل‌هاي پنهان نقش‌ها انباشته‌اند. در كنار هم قرار گرفتن اين صداها، گوش جان سپردن بر بحران‌ها و محروميت‌ها و ناگفته‌هاي گوناگون مردم در سينماي ايران، طي سال‌ها و دهه‌هاي مختلف خواهد بود. اين كتاب در سه مجلد تنطيم شده است. جلد نخست آن كه پيش روي شماست روند تاريخي را پي مي‌گيرد و با مرور بر تاريخ سينماي ايران از 1311 تا 1359 در هر فيلمي كه در آن تك‌گويي استفاده شده تأمل مي‌كند. اين تك‌گويي‌ها عمدتا از روي خود فيلم‌ها پياده شده‌اند. پيدا كردن و بازبيني فيلم‌هاي سينماي ايران در دهه‌هاي گوناگون وقت و انرژي بسيار مي‌طلبيد تا فيلمي از قلم نيفتد. با اين همه در اين كتاب بخش اعظم و خطوط اصلي تك‌گويي‌ها و روند آنها در دهه‌هاي مختلف ثبت شده است و تعداد فيلم‌هايي كه در اين فهرست قرار داده نشده‌اند آنقدر نيست كه ايده كلي و موضوع كتاب را تحت‌الشعاع قرار دهند. اميد است اين كتاب دريچه‌اي باشد براي نگاه نزديك‌تر و جزيي به موضوع‌هاي بكر و هنوز پژوهش نشده سينماي ايران، و مورد توجه عاشقان و علاقمندان سينماي ايران قرار بگيرد و گامي باشد براي پر كردن فضاهاي خالي و ناگفته‌هاي سينماي ايران.