مطلب مركزي اين نمايش‌نامه اين است كه عشق را با عقل كاري نيست،‌ بلكه مانند شاعري و ديوانگي تابع خيال است. همراه خيال به وجود مي‌آيد، شدت يا ضعف پيدا مي‌كند، و همچنين از ميان مي‌رود. «دكتر جرج براندس دانماركي» در ضمن انتقاد اين درام در تاييد همين گوشه مطلب را مي نويسد: «بشر دست‌خوش غرايز و روياهاي خويش است و لا ينقطع يا خودش خودش را گول مي‌زند، و يا كسي ديگر او را فريب مي‌دهد.»