سيدي مونتگومري هرگز انتظار اتفاقي را که برايش مي‌افتد، ندارد. يک لحظه در حال جشن گرفتن بزرگترين دستاورد زندگي‌اش يعني برگزيده‌شدن به عنوان فيناليست مسابقه انجمن پرتره‌نگاري آمريکاي شمالي است و لحظه‌اي بعد روي تخت بيمارستان دراز کشيده و پزشک‌ها تشخيص داده‌اند به بيماري احتمالا موقت چهره‌کوري مبتلا شده است مي‌تواند ببيند، اما هر چهره‌اي که به آن نگاه مي‌کند به پازل به هم ريخته‌اي از اجزاي مجزا تبديل شده و تلاش براي تشخيص آن مثل خواندن کتابي وارونه به زباني بيگانه است. اين واقعيتي است که سيدي اکنون در مواجهه با هر چهره‌اي با آن روبه‌رو مي‌شود. ولي در حالي که او سعي دارد با اين مشکل کنار بيايد، روياي هنري‌اش را حفظ کند، مشکلات خانوادگي‌اش را حل کند، و از سگ پير و بيمارش مراقبت کند عاشق مي‌شود، آن هم عاشق دو مرد کاملا متفاوت ولي ايا اين واقعا عشق است؟ يا تلاشي موقتي براي پرت کردن حواس خودش از مشکلات زندگي واقعي؟ زمان‌بندي‌اش که واقعا افتضاح است.