اورانيا. پدر و مادر چندان لطفي در حقش نكرده بودند، نامش آدم را به ياد سياره‌اي در آسمان يا فلزي معدني مي‌انداخت، به ياد همه چيز مگر زني بلندبالا و خوش‌سيما با پوست آفتاب سوخته و چشم‌هاي درشت و سياه كم و بيش غمگين كه از توي آينه به او نگاه مي‌كرد. اورنيا! واقعا كه چه اسمي.