با چشمان چخماقي، حالت پرسشگري به خود گرفته، او همان لوكي نيست كه بالاي سقف عمارتش ايستاد، با ملاطفت با من سخن گفت و با خنده من را ميان سالن‌ها دنبال كرد. مطمئن نيستم كه اين همان لوك قبلي باشد، اما من را كاملا از حالت تعادل خارج كرده. طوري لبخند مي‌زند كه انگار مي‌خواهد سربه‌سرم بگذارد. «حاضري به خاطر من روي قولت پا بذاري؟»