كتاب پيش رو تلاش چند ساله «زهره صحت» عكاس خوب شيرازي است كه در آن صميمانه كوشيده از ظرفيت‌هاي عكس و شعر - به عنوان قالب‌هايي مستقل از هم - بهره جويد، اشعار از جهت تم - و نه فرم - شبيه هايكواند و بسان اين قالب كهن شعري در پي غافلگير كردن مخاطب از وراي ساده‌ترين اتفاقات روزمره هستند. اين اشعار گاهي ايماژهايي را روانه ذهن مخاطب مي‌كند و جايي از هم‌نشيني يك ايماژ و يك عكس - كه لاجرم واقعيتي را محدود و بسنده كرده است - به ادراك متفاوت‌تري دست مي‌يابند. عكس‌هاي اين كتاب اغلب به اشيا و امور جزئي مي‌پردازند كه با توجه به خودشان معنا مي‌شوند نه معنايي كه چيزهاي اطراف به آن‌ها مي‌بخشند...