به قول فاستر، قصه و حكايت به قدمت خود انسان است و در ميان همه اقوام و ملت‌ها مي‌توان به نمونه‌هايي از اين دست برخورد... در ايتاليا وجود ميدان در هر محله و خيابان و گردآمدن عصرهنگام به بعد بر در خانه‌ها يا حضور در ميدان و تبادل اخبار و حديث‌نفس‌گويي‌ها به اندازه خود ميدان‌هاي سبك رومي قديمي است، پس چندان مستبعد نيست كه در فرهنگ ايتاليايي رسم نقل لطيفه، حكايت و قصه و بهتر «داستان» سنتي بسيار كهن باشد، چرا كه هر آدمي به مجرد حضور در مجموعه ميدان از وقايع رفته بر خود يا از مشاهداتش در طول روز يا در مدتي كه از جمع هميشه حاضر در ميدان غايب بوده است، براي ديگران حكايت مي‌كند. حتي غيبت كردن از اين آشنا يا آن بيگانه، وقتي به نقل درآيد، مسلما صورت حكايت و قصه خواهد گرفت. آن كه به سفري رفته است چه خبرها و چه تازه‌ها كه نخواهد داشت. (هوشنگ گلشيري)