بازيگر معمولا كم‌رو، كم‌گو و فاقد قدرت بيان است و اغلب نمي‌داند چه كار مي‌كند يا چگونه آن را انجام مي‌دهد كه او را به بازيگر تبديل مي‌كند، حتي وقتي مي‌داند، گفتن يا نوشتن آن برايش كاري دشوار. او فقط مي‌تواند در عمل آن را بيان كند. زبان او زبان حركت، ژست و رفتار، صدا، خلق و طراحي شخصيت به‌واسطه كارهاي انجام ‌شده يا انجام‌ نشده است. از سوي ديگر، نمايشنامه‌نويس به‌راحتي با كلمات كار مي‌كند، به راحتي مي‌نويسد و شخصيت، موقعيت، وقايع و متد را به تعبير خودش تفسير مي‌كند و لذا بازيگر براي اين‌ كه بتواند معناي بازيگر را براي خودش و همكارانش توضيح دهد آثار و نوشته‌هاي كمي در اختيار دارد كه نوشته بازيگران باشد.