بهم گفت:«انسانیت کجاست؟ من دنبالشم.»شهر زیر پایمان بود. آرنج را گذاشته بودم روی نرده ایوان. در طبقه دهم بودیم.گفتم:«آن بیستوهفت طبقه را میبینی، آنجا؟» انگشت اشاره را بردم بالا. نشانش دادم. «هیکلش از پشت ابر آلودگیها پیداست.»گفت:«آهان، دیدم. همان قناسه. آنطرفترش چراغهای بزرگراهاند.»«درست است. بله، پشتش یک کوچه باریک و بلند است؛ بنبست. ته بنبست یک خانه شصتسالهست، آجر بهمنی. در سبز رنگی دارد. انسانیت آنجاست. در میزنی، زنی در را باز میکند. از لای در فقط چشم راستش را میبینی. بهش بگو من را ردریگو فرستاده.»
