راوی در این رمان پا به سرزمین رویایی میگذارد که در آن آدمها تنها سه ساعت در روز کار میکنند، کودکان از راه بازی - نه درس و مشق بیهوده مدرسه - یاد میگیرند، بیمارستانها خالی از بیمار است، از راهبندان و آلودگی هوا خبری نیست، مردم همه در آرامشاند و عشق و محبت و عاطفه همهگیر است. راوی در نامههایش، ضمن توصیف جزء به جزء این سرزمین، توضیح میدهد چطور مردم توانستهاند به این دستاوردهای مهم و انسانی برسند و میکوشد ثابت کند در دنیای مشوش و ماشینی امروز میشود چنین جامعهای بنا کرد: جامعهای دور از حرص و آز، ستایشگر معنویات، با مردمانی آرام و مسئولیتپذیر. خواندن این رمان حقیقتا تسلیبخش و امیدوارکننده است.
