زندگی نه هیچ شباهتی به دورغ‌های همیشگی تله‌اسکرین داشت، و نه حتی به آرمان‌هایی که حزب در تلاش برای دستیابی به آن بود. آرمان‌هایی که حزب ترسیم می‌کرد چیزی بود عظیم، هولناک، درخشان - جهانی برساخته از فولاد و بتن، ماشین‌آلاتی غول‌آسا و سلاح‌هایی وحشت‌انگیز - ملتی متشکل از جنگجویان و هواخواهانی متعصب که با همبستگی تمام پیش می‌رفتند. اما واقعیت شهرهایی بود دلگیر و رو به تباهی که مردمانش سوءتغذیه داشتند و با کفش‌هایی سوراخ لخ‌لخ‌کنان این‌سو و آن‌سو می‌رفتند، در خانه‌های فکسنی قرن نوزدهمی که همیشه از آن‌ها بوی کلم می‌آمد.
