آبلوموف كه مهمترين رمان گنچاروف است مفهومي جديد به فرهنگ ادب جهاني افزوده است، ابلومويسم واژه‌اي است، براي بيان ويژگي‌هاي روان شخصيتي مبتلا به بي‌دردي درمان‌ناپذير و بي‌ارادگي و ضعف نفس. اين ويژگي ممكن است در جامعه‌اي به صورت بيماري مزمن و همه‌گير درآيد، چنان‌كه از خصوصيات ملي آن جامعه شود. اين داستان به تحول رآليسم روانشناختي در ادب روس كمكي ارزنده كرده و شهرتي جهاني يافته است. ليا ايليچ ابلوموف دوران كودكي را در املاك پدرش در روستا در كنار خانواده و دوستش آندره ميگذارند. در جواني در سن پترزبورگ به استخدام دولت در مي‌آيد. پس از سالها خدمت در كار دولتي، ابلوموف بازنشسته همه روز در خانه روي كاناپه مي‌لمد. لميدگي براي او نه از روي خستگي يا كسالت، بلكه خو و عادت اوست. هر وقت در خانه است، كه هميشه هست، بر روي كاناپه لميده يا در خواب است. آندره مي‌كوشد ابلوموف را با زندگي اجتماعي آشنا كند و او را از سستي و خمودگي نجات دهد. اما تلاش او بي ثمر مي‌ماند. عشق اولگا هم نمي‌تواند او را از رخوت و سستي بدر آورد. ابلوموف همچنان به زندگي راحت و خمودگي خود ادامه مي‌دهد. با بيوه‌اي ازدواج مي‌كند و تا آخر زندگي با تن آسايي خود، كه آندرهي آن را ابلوموفيسم مي‌نامد، بسر مي‌برد.