بيژن سه: مادر، گفته بودي ـ در جهان ـ سرزميني است كه ديوان بر هيئت زنان، راه بر آدمي مي‌بندند. گفته بودي سرزمين آدمي همان جايي است كه دل ماندگار مي‌شود... مادر، من اكنون آن سرزمين را يافته‌ام، و چه باك كه آن سرزمين همان سرزمين ديوان باشد. من از اسب فرود آمده‌ام و ديگر بر آن جاي نخواهم گرفت. بگذار گرازان بر زمين بتازند و پهلوانان، فاتح سرزمين‌هاي بسيار باشند، و من ايستاده بر سرزميني باشم كه ديوانش دل از آدمي مي‌ربايند. مادر، بگذار پسري از پسران تو به جاي شمشير زمزمه‌اي بر لب داشته باشد، شايد جهان با همين زمزمه پسر تو، جايي شود كه خون و مرگ، فاتح هميشه آن نباشند.