در طول قرن بيستم، صدها ميليون نفر براي ديكتاتورهايشان هورا كشيدند، حتي آن هنگام كه در مسير بردگي گام مي‌گذاشتند. ديكتاتورها اغلب با تصفيه‌هاي خونين و فريب و تقلب و تفرقه‌اندازي قدرت را تصرف كردند، اما در بلندمدت كيش شخصيت كارآمدترين شيوه است. ديكتاتورهايي كه دوام آوردند معمولا بر دو ابزار قدرت تكيه كردند: كيش شخصيت و وحشت... هر ديكتاتور بايد در دل مردمش ترس بكارد، اما اگر بتواند آنان را وادارد كه ستايشش كنند احتمالا مدت بيشتري دوام خواهد آورد. اين كتاب مي‌خواهد كيش شخصيت را در جاي اصلي خودش قرار دهد: در قلب استبداد. در ديكتاتوري‌ها وفاداري به يك فرد مهم‌ترين چيز بود، حتي مهم‌تر از وفاداري به يك دين... ديكتاتورها به مردمشان دروغ مي‌گفتند، اما آن‌ها به خودشان هم دروغ مي‌گفتند. آنان مدام يا گرفتار تكبر بودند يا پارانويا، و در نتيجه به تنهايي تصميماتي مي‌گرفتند كه پيامدهاي مخربي داشت و جان ميليون‌ها آدم را گرفت...