آيا در آرامسايشگاه مردمان آرام آرام ساييده مي‌شوند تا به مطلق آرامگاه برسند؟ سازنده بازي خبره رمز و اشاره است. با اشاره‌هاي اوست كه رمزها گشاده مي‌شوند يا همچنان مستور مي‌مانند. جهان آرامسايشگاه زير ـ جهاني دارد كه بحران در آن پيگير و روزافزون است. چهار ديوار بي‌ديوار آن با يك ديواره پلاستوفوم و يك نرده آهني از جهان بيرون جدا شده است. كودك روزنامه‌فروش، وقت و بي‌وقت پشت نرده مي‌آيد و يك «فوق‌العاده» به داخل مي‌اندازد. آنجا فقط فوق‌العاده منتشر مي‌شود. و مرد ماشين پياپي استارت مي‌زند اما موتورش روشن نمي‌شود. و بين دكتر توما و خوشه زخم عشقي قديم مي‌لغزد كه به بهانه شوي بيمارش مقيم آنجاست. و گروه‌خواني‌هاي بيماران، مرثيه‌واره‌هاي غريبه و غرب‌انگيخته، كه ورطه به ورطه دور سندان عظيم توي محوطه طواف مي‌كنند و از آشوبي خود ويرانگر خبر مي‌دهند. آرامسايشگاه هنوز و هميشه براي جوينده اهل سرشار از كاويدني و گشودني‌هاست، به ويژه در جهاني كه امروز با آن سر و كار داريم.