زمان؛ مرزها، طبقه‌بندي‌ها و قطعيت‌ها را در حواس و مغز من كمرنگ داشته است. مادام خود را در منظره‌اي مي‌بينم كه دوست دارم خم شوم و در آن به دنبال ردپايي بگردم كه از علايق و نيازهاي من دور شده است. من بيش از نيم قرن است كه اين چشم‌انداز را كاوش نموده‌ام در حالي كه زمان آن را با ماسه‌هاي ريز پوشانده است. شن و ماسه‌اي را كه در اين منظره زير پاهايم لمس /مي‌كنم مي‌شناسم: بياباني بي‌پايان. وقتي «تمرين» - تنها آزمايشگاه واقعي - جديدي آغاز مي‌كنم، روي شن‌هاي اين منظره قدم مي‌زنم همچنان كه بازيگران مرا احاطه كرده‌اند.