اندرو در اين كتاب (كه در سال 2010 چاپ شده است) با طرح مجدد و روزآمد پروژه آندره بازن ـ نظريه‌پرداز بزرگ فرانسوي‌ ـ در مورد سينما، سعي دارد از پي تحولات برآمده از «رسانه‌هاي نو» و تصويرپردازي ديجيتال، بار ديگر به پرسش از امكانات و معناي سينما در هزاره جديد بپردازد. او در اين كار تلاش دارد نظريه «رئاليستي» بازن را از دام تنگ نظري‌ها و ذات‌‌گرايي منسوب به آن نجات دهد و روايتي انعطاف‌پذير از آن ارائه دهد كه قابليت هم‌سخني با تحولات جديد سينما را دارد، اما در عين حال امكان موضع‌گيري در قبال رويكردهايي را به ما مي‌بخشد كه، هم‌سو با تحولات اخير، گاه پيوند سينما و امر واقعي را از اساس ناديده مي‌گيرند و آن را در تصويرپردازي دست‌كاري شده و نوعي «انيميشن واقع‌نما» تحليل مي‌برند. اندرو بحث خود را نه به صورت انتزاعي، بلكه با رجوع به فيلم‌هاي برجسته تاريخ سينما، به‌ويژه سينماي فرانسه، و مباحث شكل‌گرفته پيرامون آن‌ها (از جمله در دوره‌هاي مختلف نشريه كايه‌دو‌سينما) پيش مي‌برد، و در اين ميان كانون تمركز خود را دو فيلم قرار مي‌دهد كه رابطه‌اي معنادار ميان آن‌ها قائل مي‌شود: چهارصد ضربه، اثر فرانسوا تروفو، و سرگذشت شگفت‌انگيز املي پولن، اثر ژان پير ژونه. قرائت اين كتاب براي تمامي كساني كه به تحولات تاريخ و نظريه سينما، تحولات اخير در حوزه تكنولوژي ديجيتال و تاثير آن‌ها بر ماهيت سينما، و آندره بازن و نگره رئاليستي علاقه‌مندند مي‌تواند بسيار روشن‌گر باشد.