پيرمرد: دوره ما، ماه اختر زنده‌اي بود، آه! بله، بله، اگر جرئت به خرج داده بوديم، آخه بچه بوديم. دوست دارين اون فرصت‌هاي ازدست‌رفته رو جبران كنيم… فكر مي‌كنين مي‌شه؟ فكر مي‌كنين مي‌شه؟ آه! نه، نه، ديگه نمي‌شه. اون روزها مثل قطار سريع‌السير گذشتن. جاي چرخ‌‌هاش روي پوستمون نقش انداخته. به نظر شما جراحي پوست مي‌تونه معجزه كنه؟ (به سرهنگ) من نظامي‌ام، شما هم همين‌طور. نظامي‌ها هميشه جوونن، سردارها مثل خدايانن… (به خانم وجيه) بايد هم اينطور باشه… افسوس! افسوس! همه‌چي رو از دست داديم. مي‌تونستيم حسابي خوشبخت باشيم. از اين بابت مطمئنم؛ مي‌تونستيم، مي‌تونستيم؛ شايد گل ها باز هم از لاي برف سبز بشن!