به روز بودن يعني درد امروز رو گفتن، دواي امروز بودن و حرفي براي امروز داشتن ديگه، واقعا كدوم يكي از اون ادباي سنتي و حتي اين معاصرا حرف به درد بخوري براي امروز من و امثال من دارن؟ من نمي‌دونم چرا شما اينقدر اينا رو گنده مي‌كنين و هي زير علمشون سينه مي‌زنين، مي‌سازين و مي‌پرستين و ولم نمي‌كنين، آخه چي دارن مگه؟ اين ازين معاصرا كه شعرشون انبون ضجه و زاري و نااميدي و بيچارگيه، اصلا صداي سياهيه، خود بدبختيه و ادم يه ذره توش شور و نور و اميد نمي‌بينه، همش صحبت از آغاز فصل سرد و زمستان و شب و تنهايي و دشنه در ديس و ميعاد در لجن و حنجره زخمي و مرگ رنگ‌ها و از همين چيزاست. اونم از سنتي‌ها كه شعرشون انگار پشت به ماها و اين دنياس؛ همش شاه و خدا و خيالات.