اين بازي مي‌تواند در يك كلمه خلاصه شود، كلمه‌اي كه به گمانم قادر است لرزه به اندام شما بيندازد: قتل. بله آقايان، قتل! من تا امروز صد مورد مرتكب شده‌ام، مرد، زن، بچه، آن هم فقط براي لذت فراموشي ملالم. از اين اعتراف نتيجه‌هاي عجولانه نگيريد: من امشب نيامده‌ام كه برابر شما توبه كنم، چون اصلا پشيمان نيستم. جنايت‌هايم ابدا به چشمم زشت نيستند... چطور اين را برايتان توضيح بدهم؟ اين اواخر از اين كار هم مثل چيزهاي ديگر خسته شدم و ساده‌لوحانه ديدم كه ديگر ريختن خون مردم برايم هيجاني ندارد. آنگاه عليه خودم شوريدم و صرفا به اين نيت كه خودم را از بين ببرم، به ترياك پناه بردم. حالا كه نتوانسته بودم حتي با ارتكاب قتل دليلي براي زيستن پيدا كنم، آيا راه‌حل ديگري جز خودكشي برايم باقي مي‌ماند؟