«كتاب هندي كودكانه‌اي داشتم كه يكي از دوستان پدرم به من هديه داده بود. در اين كتاب، گاو لاغر و سفيدي نقاشي شده بود كهمن هر بار مي‌ديدمش، از نو شيفته‌اش مي‌شدم. روياهايم اين بود كه روزي به سفري دور و دراز بروم تا اين گاو را ببينم. رنگ گاو مثل كاغذ سفيد بود. كاغذ به ژاپني مي‌شود «كامي» و خدا هم مي‌شود «كامي»، طبيعتا هر كدام با تاكيد متفاوتي ادا و با كاراكترهاي متفاوتي نوشته مي‌شوند. اما حالا وقتي «كامي» را با الفباي لاتين مي‌نويسم، ديگر هيچ فرقي بين خدا و كاغذ وجود ندارد.»