اميد چيست؟ چه فرقي با اميدواري دارد؟ و خود اين دو چه نسبتي با خوش‌بيني، خوش‌باوري و خوش‌خيالي از يك‌سو و بدبيني، ياس و كلبي‌مسلكي از سوي ديگر دارند؟ در كتابي كه سراسر به «اميد» پرداخته نويسنده، استان ون هوفت، مي‌كوشد از درون سنتي كه به اميد عمدتا به‌مثابه فضيلتي اخلاقي و بعضا الهياتي مي‌نگرد به اين پرسش‌ها پاسخ دهد. بااين‌حال، وراي اين كندوكاو نظري، نويسنده در تلاش است به اين تعبير كه «انسان به اميد زنده است» معنا و عينيت ببخشد. بر طبق نظر ون هوفت، اميد چيزي حتي ريشه‌اي‌تر و ابتدايي‌تر از فضيلت است. اميد ساختار بنيادين هستي ما و نحو زيستنمان در جهاني مملو از خطرات و مخاطرات است. اهميت وجودي اميد چندان است كه مي‌توان گفت، بود ما همواره در اميدوار بودنمان است. اين‌ها نكاتي است كه نويسنده، در قالب فصل‌ها و بندهاي مختلف كتاب، مي‌كوشد با اتكا به مثال‌هاي زندگي روزمره و نيز مباحث پيچيده‌تر فلسفي روشن سازد: نسبت اميد با آرزو، عقلاني بودن اميد، واقع‌بيني در اميدواري، كندوكاو در نحوه حضور اميد در عرصه‌هاي پزشكي، سياست و دين، آسيب‌شناسي اميد و، در همين ارتباط، موعودگرايي، هزاره‌گرايي و ساير باورهاي آخرالزماني. در دوره‌اي كه چه‌بسا نياز به اميد بيش از هر زمان ديگري احساس مي‌شود، سزاوار است شنيدن هر سخني كه به هر شكل و شيوه با ما از اميدوار بودن مي‌گويد.