ايديوكينسيس كه يكي از قديمي‌ترين روش‌هاي ذهني - بدني در غرب است، روشي خلاق براي استفاده از تخيل و فرآيند ذهني ارائه مي‌دهد تا حركت و حالت قرارگيري بدن را بهبود بخشد. ميبل تاد اولين كسي بود كه مفاهيم اين روش را سازمان بخشيد و آموزش داد. شاگرد او، لولو سوايگارد در شناساندن گستره‌ ايديوكينسيس نقش مهمي داشت، هم از طريق تدريس و هم با كتابش؛ ظرفيت حركتي انسان (1974). يكي‌ديگر از اولين شاگردان تاد كه اين سنت را پيش برد باربارا كلارك بود؛ پرستار بيمارستان كه از جنبه‌ درماني ايديوكينسيس استفاده كرد. راه اين نسل اول از شاگردان تاثيرگذار را پاملا مت، آيرين دود، نانسي تاپف، و مهم ترين آن‌ها آندره برنارد، ادامه دادند كه همگي‌شان اين سنت را به قرن بيست‌و‌يكم منتقل كردند.