نمايش‌نامه فلسفي «به سوي دوزخ... اي بي‌گناهان» يادآور آن داستان آغازين است: تبعيد آدم و حوا. جهاني در آن سيستم و قدرت درصدد ايجاد جامعه‌اي هستند كه بايد همه در آن "احساس گناه" ناكرده بكنند و مجرم و شريك جرم باشند و دستشان به گناهي آلوده. جامعه‌اي كه شرط آزادي زيستن در آن تحمل بار سنگين گناه است. بعد تراژيك اين نمايش‌نامه وجود دوزخي است كه در آن آدم‌ها با وجود محكوميت و شكنجه‌هاي هولناك، هم‌چنان در سكوت ابدي خويش از شرايط موجود سپاسگزارند، و يا آن كه تاب چنان وضعيتي را ندارند و رهايي‌شان را در مرگ مي‌بينند و به آن تن مي‌دهند.