در پايان نمايش، هكاب به زبان زوزه خواهد خروشيد: «سگ شويد زنان. شما نيز چون من سگ شويد. بگذاريد اين‌همه رنج و اين‌همه خشم تن‌پوش انساني‌تان را بدرد و تن حيواني‌تان را آشكار كند. بگذاريد از اين‌همه شقاوت كه در روحمان خليده تنها حيوان برجا بماند. بگذاريد خاطرۀ اين شهر سوخته و اين اجساد خاكسترشده تا ابد در لاييدن ما زنده بماند. بياييد بِلاييم و فتح‌نامۀ اين شكست را با لاييدن بسراييم و تاريخ اين فتح را با زوزه‌هامان گزارش كنيم.» و بدين‌گونه هكاب نهايي‌ترين هاويۀ شقاوت را به ما مي‌نماياند، شقاوتي كه در آن مرز ميان ستمديده و ستمگر از ميان مي‌رود؛ هاويه‌اي كه در آن انسان بشر بودن فرومي‌گذارد و به جانور فرومي‌غلتد. اما تاريخ شقاوت را تنها با همين زبانِ زوزه مي‌توان گزارش كرد.