من ترزا أكاديا دختر ميخائيل عوّاد لبناني‌ام، ديوانه‌اي كه در دهه شصت دل به دريا زد و به رم مهاجرت كرد. آن‌جا با مادر ايتاليايي‌ام، آدريانا آرابلاي ظريف، زيباترين زيبايان شهر پورتوفينو ازدواج كرد؛ شهري ساحلي كه همه جزئياتش شبيه مادرم بود. بناهاي رنگارنگ پرتلألويش را مي‌ديدم كه از پيراهن‌هاي كوتاه مادرم طلوع مي‌كردند.كشتي‌هاي بادباني‌اش كه شبانه‌روز امواج را مي‌شكافتند نيز مرا به ياد او مي‌انداختند، به خصوص كه وقتي مرا وامي‌داشت تا زندگي را بتراشم، بر آن بلغزم، سوار بر امواجش بشوم و از قدرت بادها كمك بگيرم تا از زمين بكنم و به پرواز درآيم. عشق آدمي را به دوردست‌ترين ساحل‌ها مي‌كشاند و ترزا أكاديا را از آن هم دورتر…