سي‌وپنج سالي مي‌شود كه دارم كتاب و كاغذهاي كهنه را پرس مي‌كنم، مني كه در سرزميني زندگي مي‌كنم كه از پانزده نسل قبلش به اين‌سو، همه سواد خواندن و نوشتن داشته‌اند؛ مني كه در پادشاهي سابقي زندگي مي‌كنم كه پرس كردن و انباشتن صبورانه انديشه‌ها و تصاوير در سر جماعت نه فقط رسم كه وسوسه بوده و هست، انديشه‌ها و تصاويري كه برايشان شادي وصف‌ناپذير و غم و غصه‌اي ولو بزرگتر از آن شادي به همراه مي‌آورد؛ مني كه در ميان مردماني زندگي مي‌كنم كه جان خود را پاي عدلي از انديشه‌هاي روي هم انباشته مي‌دهند. و حالا همه اين‌ها دارد در وجودم تكرار مي‌شود.