دوشنبه حالم خوب بود. سه‌شنبه هم حالم خوب بود. چهارشنبه هم تا ناهار حالم خوب بود، سر ناهار همون روز بود كه يه‌هو همه روزمرگي‌هاي كوچيك و قشنگم به باد رفت. معمولا، اگه قرار نباشه خانم هيمن براي يكي از اون بازديدهاي رسميش بياد سراغ‌مون، ساعت دوازده و نيم كه مي‌شه همه چيز رو مي‌ذارم كنار و مي‌گم خب ديگه ظهر شده. يه دستي به سروصورتم مي‌كشم، يه چيزي مي‌ندازم رو دوشم و مي‌رم توالت بخش قيمت‌گذاري... البته درستش اينه كه برم توالت بخش بايگاني، ولي بهشونم گفته‌م، كاسه توالت اون‌جا تله مرگه. ديگه‌م زنگ نمي‌زنم كه بگم. «يه كم چسب بزن بهش.»