نقش طراح لباس واقعا خيلي ساده است: طراحان لباس آدم‌هاي توي فيلم را طراحي مي‌کنند. سهم ما در داستان به مراتب بنيادي‌تر از تهيه‌ لباس براي توليد فيلم است. واژه‌ لباس به ضرر ما تمام مي‌شود؛ واژه‌اي است پيش‌پاافتاده در حالي که کار ما بينهايت ظريف است. لباس همواره يادآور هالووين، لباس بال‌ماسکه، رژه، کارناوال و لباس‌هاي فيلم‌هاي فانتزي و تاريخي است. علاوه‌بر سردرگمي صنعت سينما و عامه‌ مردم درباره‌ نقش ما، نوعي ترديد درباره‌ هدف بنيادي طراحي لباس در ميان است. لباس‌هاي فيلم در خدمت دو هدف هم‌سنگ است، اولي حمايت از داستان با خلق شخصيت‌ها (آدم‌ها)ي واقعي و دومي ترکيب‌بندي‌ها و ايجاد تعادل درون قاب با استفاده از رنگ، بافت و سايه روشن. طراحان لباس، علاوه‌بر خلق آدم‌هاي واقعي در فيلم، به رنگ‌آميزي تک‌تک «قاب‌»هاي فيلم کمک مي‌کنند. اگر ديالوگ ملودي فيلم باشد، رنگ سازنده‌ هارموني، يعني «سبک» يا يکپارچگي مطلوب بصري، است. وظيفه‌ طراحان فيلم‌هاست که معيار استواري براي سبک‌آفريني داشته باشند. هر لباسي در فيلم‌هاي سينمايي براي لحظه‌ خاصي از سير تحولي فيلم خلق شده است تا به شيوه‌ خاصي نورپردازي، روي صحنه‌ خاصي ديده و بر تن بازيگر خاصي پوشانده شود. لباس يکي از ابزارهاي کارگردان براي روايت داستان است.