«آنقدر آمريكايي شده كه صدايش مي‌زنند خاله آمريكا. انگار نه انگار روزي توي همان كوچه پس كوچه‌ها زندگي مي‌كرده. حالا فقط از دلار حرف مي‌زند. پيراهني با گل‌هاي درشت پوشيده و عينكي طلايي به چشم زده. دنبال هتلي مي‌گردد كه تهويه مطبوع داشته باشد و دوش، و پريز براي راديو و ريش‌تراش برقي. مي‌گويد اگر پسرش نتواند هاي‌اسكول را تمام كند توي استور خانوادگي‌شان مشغول مي‌شود...»