اسم خيلي چيزها و کس‌ها را مي‌شود روي خيابان‌ها ديد، درست مثل تهران. برعکس فيلم‌هاي آمريکايي که آدرس خانه‌ها در نيويورک يا لندن يکي دو تا عدد است و بس. مثلاً خيابان فلان برادوي پلاک صد. من ترجيح ميدهم اسم آدم‌ها و پرنده‌ها و گل‌ها و اين چيزها را روي محله و کوچه و خيابان بگذارند. حتي اگر هر چند سال يک نفر بيايد روي کار و اسم‌ها را عوض کند. دوست دارم هيچ وقت نفهميم بهستان و گلستان و بوستان و بهارستان و نيستان و دشتستان و نگارستان چندم کدام يکي است. اين، آرزوي بزرگي نيست که وقتي تو مي‌گويي بهار، بروم سراغ شوخي‌هاي خنک هميشگي که ملک‌الشعراي بهار، يا بهار شيراز يا بهار. اگر اين اسم‌ها نباشد نقشه? نيم کيلويي گيتاشناسي به چه درد مي‌خورد؟ نقشه را چاپ کرده‌اند که در آن دنبال کوچه‌ها بگرديم. مثلاً همه کوچه‌هايي که اسم تو را دارند، مريم.