اين نمايشنامه، طنزي كلامي‌موقعيتي درباره‌ي خود هنر نمايش در آمريكاي دهه‌ي پنجاه و اوج دوران مك‌كارتيسم است؛ و با لحني گزنده به سياست‌هاي رسانه‌ايِ امريكاي آن دوران (و چه‌بسا، ساير دوران‌ها) حمله مي‌كند. در اين اثر، مي‌بينيم كه در وراي هر برنامه‌ي طنز تلويزيوني، چه اشك‌ها ريخته مي‌شود و چه بدن‌هايي از اضطرابِ بي‌كاري به‌لرزه مي‌افتند. چگونه افراد براي بقاي خود در صنعت سرگرمي مي‌جنگند و چگونه با يك سياست‌گذاري جديد، با وجود تمام توفيقاتشان، از عرصه اين حرفه حذف مي‌شوند. سايمون در اين‌جا با نگاهي موشكافانه و انتقادي، به سراغ صنف خود رفته: نويسندگان نمايش‌هاي طنز، كه خود سال‌ها از برجسته‌ترينشان بوده است.