در كتاب «خوكچه‌ بادنما» از پس هر داستان ارتعاشات نهادينه‌شده‌اي بيرون مي‌زند. كه آدم‌هاي داستان را از عمق بالا مي‌كشد تا جراحت‌هاي زمانه بر پيكرهاي شناورشان ملموس و باور‌پذير شود. در داستان‌هاي اين مجموعه يك‌جور طنز سياه ريشه دوانده است كه پل بين خيال و واقعيت را مستحكم نگه مي‌دارد.