باز كردن بخشي جدا در نشريات و صفحات فرهنگي هنري براي زنان، پيشاپيش پذيرفتن ديگري‌بودن آن‌هاست. يعني مي‌پذيريم كه در دل فرهنگي كه هستيم، چشم و ديده از آن كساني‌ست كه زن نيستند و حالا اين صاحب‌ديدگان فكر مي‌كنند، ديدن زنان هم مي‌تواند شأن و اعتباري برايشان بياورد. اگر از اعماق وجود باور داريم كه زنان نه ديگري‌اي فرودست‌ترند كه در برابري و در معنا و مفهوم انسان به همان ميزان سهيمند كه مرد‌ها، آن وقت مي‌توانيم بگوييم جهان تا به امروز بسيار كم از منظر زنان ديده و فهميده شده است. پس در كنار نظرگاه غالب تا به امروز كه به‌تمامي مردانه است، نظرگاه زنانه را نيز ببينيم و بشنويم و تجربه كنيم.