با وجود اينكه بي‌شك گسترش دراماتورژي در دو ساحت علمي و نظري امروزه آن را به يك ساحت گفتماني تبديل كرده است، اما كماكان يكي از عرصه‌هاي مناقشه‌آميز در مباحث نظري هنرهاي نمايشي و مطالعات تئاتر به شمار مي‌آيد. اين وضعيت، عجالتا، ضرورت تامل درباره آن را توجيه مي‌كند. وانگهي پرداختن به دراماتورژي از منظر تاريخي يا كاربرد، موضوعي انبوهي از مطالعات و پژوهش‌هاي دانشگاهي بوده است، اما آنچه در تمام اين پژوهش‌ها مغفول و كتمان‌شده مانده است، پرداختن به ماهيت و ذات دراماتورژي به‌مثابه يك پديدار فلسفي است.