اهل تئاتر بايد شكرگزار باشند كه از سنت دراماتورژي برخوردارند و مجبور نيستند مباحث نظري خود را در محدوده تنگ اصلاحاتي چون «اقتباس» شرح و بسط دهند. در تئاتر، فرايند دراماتورژي فرايند «تمرين» و «اجرا» است، و از نظر بسياري صاحب‌نظران، «اجرا» نيز خود نوعي متن به حساب مي‌آيد و قابل بازخواني و دراماتورژي است. كتاب حاضر از دل يك فرايند پژوهشي همه‌جانبه شكل‌گرفته است. براي جست‌و‌جوي بهترين و مناسب‌ترين مقالات در باب دراماتورژي، به اين اميد كه اولا فضاي هنري و انتقادي كشور در خصوص واژه‌هايي چون دراماتورژي و دراماتورژ به شفافيت كافي دست يابد، ثانيا اهل تئاتر با رويكرد اصولي و همه‌جانبه به فعاليت‌هاي دراماتورژيك، فرهنگ تئاتري را بارور كنند و ثالثا، دراماتورژها ضمن برقراري پيوند با ميراث گذشته از يك‌سو و فرهنگ‌هاي معاصر از سوي ديگر، امكان دست‌يابي به نوعي (يا انواعي) از نمايش و تئاتر ملي را فراهم كنند و به آن جايگاهي معتبر در فرهنگ جهاني ببخشند. اين اميدها و آرزوها هم‌چنان باقي است و با مشاهده بارقه‌هايي از زمان چاپ برخي از اين مقالات، قوي‌تر هم شده است؛ گيريم دست‌يابي به آن‌ها سخت و دشوار و در برخي موارد ديرياب باشد.