خواندن مادام كه براي ما فقط نوعي محرك است كه كليد جادويي‌اش در عمق روان ما بابِ سراهايي را مي‌گشايد كه راه ورود به آنها را نمي‌دانستيم، نقشي خجسته در زندگي ما دارد. اما برعكس خطرناك خواهد شد زماني كه به عوض باز كردن چشم ما به حيات شخصي ذهن، جايگزين آن شود؛ زماني كه حقيقت ديگر در نظر ما نه همچون كمال مطلوبي به نظر مي‌آيد كه تنها با پيشرفت واقعي انديشه و با تقلاي دل مي‌توان به آن دست يافت، بلكه همچون چيزي مادي درميان اوراق كتاب‌ها، همچون عسلي كه تماماً گردآوري ديگران است و تنها كافي است قدم‌رنجه كنيم و درميان قفسه‌هاي كتابخانه‌ها به آن دست يابيم و منفعلانه در استراحت مطلق ذهن و جسم‌مان تناول كنيم.