در تابستان سال 2020 وقتي كوويد 19 همۀ دنيا را فراگرفته و آديشي و خانواده‌اش را از هم جدا كرده بود، پدرش تسليم عوارض نارسايي كليه شد. او با نوشتن در غم فقدان پدرم اندوه طاقت‌فرسايش را به اشتراك مي‌گذارد. آديشي از اين مي‌گويد كه او هم يكي از ميليون‌ها نفري بوده كه امسال را به سوگ گذرانده است و به ابعاد خانوادگي و فرهنگي، و خشم و تنهايي گريزناپذير نهفته در آن مي‌پردازد. او تجربۀ خود از اين سوگ را با بخش‌هايي از زندگي پدرش درهم مي‌آميزد، از مقاومتش طي جنگ بيافرا، شغلش به‌عنوان استاد آمار تا روزهاي پاندمي كه با تماس تصويري با فرزندان و نوه‌هايش در ارتباط بود. آديشي با ساختاري گزيده و مختصر همچون كتاب ما همه بايد فمينيست باشيم و مانيفست يك فمينيست، به يكي از جهان‌شمول‌ترين تجربه‌هاي انساني پرداخته است و پيوندي بنيادين بين همۀ ما برقرار مي‌كند. يادداشت‌هاي او بر سوگ و اندوه كتابي‌ است براي روزهاي دشواري كه با آن دست‌وپنجه نرم مي‌كنيم، اثري كه اكنون بيشتر از هميشه با مخاطبان خود گره مي‌خورد و بااين‌حال گذر زمان از ارزشش نمي‌كاهد.