دست نامرئي، از آشناترين ويژگي‌ها و عناصر نوشتار سم شپرد بهره مي‌برد. از کهن‌الگوها تغذيه مي‌کند و درعين‌حال به مسائل روز جامعه‌ امريکايي هم نيم‌نگاهي دارد. ديالوگ‌هاي آني در کنار مونولوگ‌هاي ماليخوليايي در آن خوش نشسته‌اند. واقع‌گرايي ملازم نويسنده (اين يکي نسب به داستان‌هايش هم مي‌برد) مسير پرش‌هاي فکر و ضربت سورئاليته را سد نکرده است. اما در نگاهي کلي، اين يکي از نمايشنامه‌هايي است که در پرتو آن، پروژه‌ فکري نويسنده را مي‌توان معنا کرد: آدم‌هاي معنا‌باخته و ته خط، که به ميانجي عشق ماشين و کنش و هيجان و آميختگي شباروز با مظاهر جهان نو، گويا در جست‌وجوي دستاويزي‌اند براي گذران روزگار. بهبودي در کار نيست و سناريو پيداست که رنگ مصالحه‌اي را يافته با روزگار ناهمراه، براي بقا. اين ميان معنا در خود موقعيت است و داده‌هاي متن. گفت‌وگوي دائمي با متن‌هاي پيشين هم به سنت نويسنده به‌راه است و شپرد دمي از ارجاعات مالوف غافل نمي‌شود.