«دنياي قشنگ نو» نمايان‌ترين اثر هاكسلي است. بعضي از منتقدان طنز اين كتاب را بيش از حد تلخ و تند مي‌دانند. پرخاش توفنده‌اي كه هاكسلي به صنعت‌گرايي ديوانه‌وار انسان امروز مي‌كند، در عين حال هم اميد او را به بشر و هم نوميدي او را از بشر نشان مي‌دهد. به يك اعتبار در تحليل آخر، اين كتاب را بايد خوش‌بينانه دانست زيرا با وجود تهديد همه جانبه‌اي كه حيات بشر را احاطه كرده است، هاكسلي به بقاي او اعتقاد دارد. از طرف ديگر شايد بتوان گفت كه هاكسلي «امروز» را هجو مي‌كند نه آينده را. ناكجاآباد فرداي او همين خراب‌آباد امروز ماست. «دنياي قشنگ نو» از اعقاب جمهوريت افلاطون است و به گفته يكي از ناقدان، هاكسلي اتوپيا را از آن جهت علم مي‌كند كه ديگر هرگز علم نشود. آخرين سخنش اين است كه امكان زيستن هست ولي اين‌‌گونه زيستن زندگاني نيست.