چيزي جز تسلي‌ناپذيري و اندوهش او را به حركت وانمي‌داشت. اندوهش را به سرتاسر دنيا مي‌پراكند. دون ژوان با اندوهش زندگي مي‌كرد‏، مثل يك منبع نيرو. اندوهش بزرگ‌تر و فراتر از او بود. به تعبيري- و نه‌فقط به تعبيري- مسلح به آن، اگرچه خودش را به هيچ‌وجه ناميرا نمي‌دانست، ولي مي‌دانست كه آسيب‌ناپذير است. اندوه چيزي بود كه سركشش مي‌كرد و در عوض (يا به عبارت دقيق‌تر مرحله به مرحله) او را در برابر هر چيزي كه پيش مي‌آمد كاملا نفوذناپذير مي‌كرد، پذيرنده مي‌كرد، پذيرنده مي‌كرد، و در صورت لزوم نامرئي.