ديگر نمي‌توانستم به کنسرتوي ويولن گوش بدهم، به سفر بروم در کتاب‌فروشي‌ها بچرخم از نانوايي نان بگيرم به دريا يا درخت پرتقالي چشم بدوزم يا عطر گلها و چمن و باران و خاک را حس کنم نمي‌توانستم به سينما بروم. نمي‌توانستم سوسيس و تخم مرغ بخورم يا جامي بنوشم يا به رستوران بروم و ماهي سفارش بدهم نمي‌توانستم به تماشاي طلوع آفتاب بنشينم. احمد آلتان چه در ترکيه و چه در جهان نويسنده و روزنامه‌نگار شناخته‌شده‌اي است کتاب حاضر اما شايد از آثار داستاني او هم گامي فراتر رفته باشد؛ او در اين کتاب خشم و نااميدي از بي‌عدالتي و سرنوشت محتوم خويش را در قالب واژگاني شاعرانه و کوبنده ريخته و اثري خلق کرده که جان مکسول کوتسي نويسنده برنده نوبل آن را جذاب و عميق مي‌نامد. آريل دورفمن نويسنده معترض آرژانتيني نيز مي‌نويسد که بايد نام آلتان را به عنوان يکي از بزرگترين حبسيه‌نويس‌هاي تاريخ به خاطر بسپاريم.