مي‌توانيم بگوييم كه هنر مظهري از حالت عاشق بودن است: چون تركيبي است از حس ادغام و ديگرگونگي ابژه «غرابت ابژه»؛ ظاهرا اين مسئله با تاكيد بر فرافكني‌هاي دوران نوزادي و نگرش‌هاي جبراني‌اي كه اين حالت عاشقي را تقويت مي‌كنند، مصداق پيدا مي‌كند.