توني جات در اين کتاب به نسلي از روشنفکران، نويسندگان و هنرمندان فرانسوي پس از آزادي فرانسه در سال 1944 مي‌پردازد که راه و رسم و معناي کمونيسم و ادعاهاي آن درباره آينده بر گفت‌وگوي سياسي و فلسفي آن‌ها تسلط يافته بود. موضع افراد در قبال رفتار کمونيست‌هاي خارجي و وطني شرايط حاکم بر بحث‌هاي عمومي را تعيين مي‌کرد، و بيشتر مسائل روز فرانسه را بر اساس مواضع سياسي يا اخلاقي‌اي تحليل مي‌کردند که با نيم نگاهي به موضع کمونيست‌ها و ايدئولوژي آن‌ها اتخاذ کرده بودند. در دهه سي دغدغه‌هاي مشابهي بر موضع روشنفکران فرانسوي تاثير گذاشته بود، و همين دغدغه‌ها دست کم بر افکار آن‌ها تا اوايل دهه 70 تأثير داشت. اما سال‌هاي پس از جنگ تا 1956 وضع متفاوت بود «تجربه جنگ و مقاومت، اگر نگوييم شيوه‌هاي عمل، حداقل زبان چپ‌ها را راديکال کرده بود. دوره پس از 1956 زمان فاصله‌گرفتن تدريجي از توجه به راديکاليسم وطني و اروپايي بود و اين نتيجه ظهور جنبش‌هاي ضداستعماري در جهان غيراروپايي بود و شک و ترديدها و سرخوردگي‌اي که با سخنراني خروشچف در فوريه 1956 شتاب گرفت. در اين سخنراني، رهبر جهان کمونيست از جنايات و خطاهاي دوره استالين سخت انتقاد کرد به همين دليل است که دهه بعد از جنگ جهاني دوم از لحاظ يکه‌تازي تقريبي جذبه کمونيسم شوروي در ميان چپ‌ها و براي اکثر متفکران سياسي فرانسه، و شور و شوقي که در دفاع از کمونيسم به خرج مي‌دادند منحصر بفرد بود.»