حضرت آقاي آريان‌فر يا، صميمي ترك، جنوبي مهربان من، كه در مسافت جغرافيايي ما اين همه دوري، اما، اين همه نزديكي و با دل من جوري. وقتي نمايش‌نامه‌هاي «زهور» و «موعود» را خواندم، بي‌تكنيك فاصله يا بيگانه‌سازي صحنه، گويي درام‌هايي دوردست از قبايل ساحلي يا اندلس قديم خوانده‌ام: انسان‌هاي گرم زنده، بحران سنت و اوج سرنوشت، فضاهاي معلق مه گرفته، قيافه پررنگ پدرسالار...اين‌ها نيروهاي دراماتيك نمايش‌نامه‌هاي تو هستند كه تراژدي‌هاي خون و تقدير را به صحنه مي‌كشند، بي آنكه در چالابه‌هاي روز از جنس فمينيسم كپسولي در بغلتي، يا در بافت پشت مغزي ديالوگ و فرم‌هاي سطح سرگيجه بگيري، و يا به طمطراق نعش‌هاي خشكيده باستاني براي نمايش ما عظمت قلابي درست كني.