رويش زيباشناسي بر درخت تناور فلسفه همزمان با دوران سيطره عقلانيت بود. از همين رو نويسنده در جستجوي يافتن پاسخي براي پرسش «زيباشناسي چيست؟»، نخست به شرح پيوند تنگاتنگ خودمختاري زيباشناسي و عقل‌گرايي مي‌پردازد. سپس با بررسي انديشه‌هاي كانت و هگل نشان مي‌دهد زيباشناسي چگونه از تحليل «حكم ذوقي» به «فلسفه هنر» مبدل شد. آنگاه از پيدايش مدرنيته و چرخش زيبا‌شناسي فلسفه (نيچه)، چرخش سياسي زيباشناسي (ماركس، لوكاچ، آدورنو و...) و چرخش فرهنگي زيباشناسي در قرن بيستم (هابرماس، گودمن، دانتو و...) با خواننده سخن مي‌گويد. سرانجام نويسنده با كاوش‌هايش آشكار مي‌كند كه هنر و فلسفه چه رابطه نزديك اما پرتنشي با يكديگر دارند.